De honden die hun naam ontlenen aan het eiland Newfoundland spreken alle dierenliefhebbers aan.Er zijn nu twee gevestigde rassen, de zwarte en de wit-zwarte. Er zijn ook bronskleurige honden, maar die zijn zeldzaam. De zwarte variëteit van de Newfoundland is in wezen zwart van kleur; maar dat betekent niet dat er geen andere kleur mag zijn, want de meeste zwarte Newfoundlands hebben enkele witte aftekeningen. Men zegt zelfs dat een witte aftekening op de borst typerend is voor het echte ras. Elk wit op het hoofd of lichaam zou de hond in de anders dan zwarte variëteit plaatsen. De zwarte kleur moet bij voorkeur een dof-straal uiterlijk hebben dat het bruin benadert. In de anders dan zwarte klasse kunnen zwart en tan, brons en wit en zwart voorkomen. De laatste overheerst, en bij deze kleur is de schoonheid van de aftekening erg belangrijk. Het hoofd moet zwart zijn met een witte snuit en bles, en het lichaam en de benen moeten wit zijn met grote zwarte vlekken op het zadel en de kwartieren, met eventueel andere kleine zwarte vlekken op het lichaam en de benen.

Afgezien van de kleur moeten de rassen aan dezelfde standaard voldoen. Het hoofd moet breed en massief zijn, maar in geen geval zwaar van uiterlijk. De snuit moet kort, vierkant en zuiver gesneden zijn, de ogen moeten tamelijk wijd uit elkaar staan, diep aangezet, donker en klein, zonder enige kaak; de oren klein, met dichte zijgang, bedekt met fijn kort haar (er mogen geen franjes aan de oren zitten), uitdrukking vol intelligentie, waardigheid en vriendelijkheid.

Het lichaam moet lang, vierkant en massief zijn, de lendenen sterk en goed gevuld; borst diep en breed; benen vrij recht, enigszins kort in verhouding tot de lengte van het lichaam, en krachtig, met ronde botten goed bedekt met spieren; voeten groot, rond en dicht. De staart moet net lang genoeg zijn om tot net onder het spronggewricht te reiken, vrij van knikken en nooit over de rug gekruld. De kwaliteit van de vacht is zeer belangrijk; de vacht moet zeer dicht zijn, met veel ondervacht; de bovenvacht enigszins hard en vrij recht.

Het uiterlijk moet over het algemeen duiden op een hond met veel kracht, en zeer actief voor zijn bouw en grootte, die zich vrij beweegt met het lichaam losjes tussen de benen geslingerd, wat een lichte rol in de gang geeft. Wat betreft de grootte geeft de Newfoundland Club standaard een gewicht van 140 pond tot 120 pond voor een reu, en 110 pond tot 120 pond voor een teef, met een gemiddelde schouderhoogte van respectievelijk 27 duim en 25 duim; maar het is twijfelachtig of honden in goede conditie aan beide eisen voldoen.

Bij het grootbrengen van pups geef je ze zacht voedsel, zoals goed gekookte rijst en melk, zodra ze willen schrokken, en kort daarna geschraapt mager vlees. Newfoundland pups hebben veel vlees nodig voor een goede groei. De pups moeten 3 pond per week in gewicht toenemen en daarvoor is veel vlees, bot en spiervormend voedsel nodig, veel vlees, zowel rauw als gekookt. Melk is ook goed, maar moet versterkt worden met caseïne. Het geheim van volgroeide honden met veel bot en substantie is een goede start vanaf de geboorte, goede voeding, een warm en droog verblijf, en vrijheid voor de pups om zich naar believen te bewegen en te bewegen. Gedwongen beweging kan ervoor zorgen dat ze verkeerd op hun poten gaan staan. Medicijnen zouden niet nodig moeten zijn, behalve voor wormen, en de pups moeten kort na het spenen hierop worden onderzocht, en opnieuw als ze drie of vier maanden oud zijn, of eerder als ze niet goed gedijen. Als ze vrij zijn van wormen, zijn Newfoundland-puppy’s heel sterk, en onder de juiste omstandigheden van voeding en huisvesting zijn ze gemakkelijk groot te brengen.